با اقرار سریع فرصتی دوباره برای قرار گرفتن در مسیر بهبودی پیدا می کنیم و از پشت دیوار انکار خارج می شویم .
ازتکرار اشتباهاتمان جلوگیری می کنیم و اجازه نمی دهیم , خسارت هایمان روی هم جمع شود و باورمان را در مورد قدم های 4 تا 9 خراب کند و دوباره اسیر رفتارهای بد و ناهنجار گذشته شویم و اشتباهاتمان تبدیل به خطاهایمان شود و خواسته و از روی عمد مرتکب آنها شویم .
برای ما اینکه دیگر با احساس خلاءهای درونی مان زندگی نکنیم و ترس هایمان را در همان زمان که اشتباه کردیم افشاء کنیم . دیگر توجیه نکنیم و بدنبال بهانه و آوردن دلایل بظاهر موجه ولی غیر واقعی نباشیم و این که دریچه افکارمان باز باشد تا اعمال ورفتار و انگیزه هایمان را قبل از اقدام و عمل به هرکاری بررسی کنیم و بطور مرتب مراقب خودمان باشیم .
این باعث می شود از تکرار اعمال و رفتاری که باعث بد شدن مان حال و احساسمان شود ،خودداری کنیم و عمل اشتباهی را دوبار تکرار نکنیم .
اشتباهات مان را بپذیریم و مسئولیت آن را هم قبول کنیم و سعی کنیم اشتباهاتمان را به بهترین وجه ممکن رفع کرده و دیگر دوباره و چند باره مرتکب آن اشتباه نشویم .
یاد بگیریم و عادت کنیم ، سریع اشتباهاتمان را شناسایی کرده و آنها را اقرار کنیم .
در قدم ۱ اقراری خام و ناپخته داشتیم اما در قدم دهم این اقرار ، از فیلتر 9 قدم قبلی رد شده و این یعنی ، امروز اگر اقرار می کنیم ، اقرارمان آگاهانه است و در قبال آن مسئولیت داریم و با کمک خداوند و راهنمایمان به چگونگی دقیق آن پی برده ایم .
پس باور امروزمان این است که به مجرد این که به درک وآگاهی از اشتباهاتمان رسیدیم ، باید ، سریعأ به آن اقرارکنیم .
این اقرار سریع یعنی برگشتن به مسیر زندگی آرام و بهبودی ، بدون خسارت زدن به خودمان و دیگران .
بیماری اعتیاد ، یک بیماری پیشرونده و مزمن است . هر چه به بیماریمان فرصت دهیم ، ما را در انکار عمیق تری فرو می برد ، پس لازم است به محض اطلاع از اشتباه خودمان ، سریعا آن را اقرار نماییم تا وقت مورد نیاز بیماری را برای تخریب خودمان پیدا نکند .
انکار شخصیتی سبب می شود از روال برنامه و واقعیات زندگی دور شویم و همچنان در مسیر تباهی و مرگ قدم برداریم . اگر سریعا به اشتباهاتمان اقرار نکنیم ، مطمئنا به توسط بیماری اعتیاد از خودمان غافل شده و تقصیرها و اشکالات را در دیگران جستجو خواهیم نمود .