- اقرار به شخص دیگر
مسلما دلشوره و اضطراب داریم وقتی بکسی دیگر می خواهیم اشتباهمان را اقرار کنیم . ولی وقتی محبت ، قضاوت نشدن و همسانی فرد مقابل را میبینیم مطمئن می شویم کار درست را با دلیل و انگیزه درست انجام می دهیم.
این فرد دیگر کیست ؟
بهتر است راهنمای ما باشد چون تا چهار قدم باو اعتماد کردیم و با من ، افکارم و احساساتم و شرایط زندگی ام اشناست و ازین ب بعد با نواقص من اشنا شود تا بتواند یاریم سازد .
ولی به طور کلی :
- قضاوت و سرزنش نکند و به احساسات ما احترام بگذارد
- گمنامی حفظ کند
- حمایتگر باشد و شنونده خوبی باشد
- حس همدردی داشته باشد مرا درک کند
- مهربان و دلسوز باشد و میخواهد بمن کمک کند .
اقرار به شخص دیگر نشانه صلح ما با انسان های دیگر است ، در این قدم بیاد ارزوها و کارها و دوستی ها و روابطی می افتیم که از دست دادیم و
همواره تنها و منزوی شدیم و کم کم باین نتیجه رسیدیم که ارزوهای ما بر باد رفته اند و بهیچ کس اعتماد نداشتیم و حس یک قربانی را داشتیم .
حال می خواهیم با این اقرار اول اعتماد کنیم ، با دنیا و ادم هایش صلح کنیم و اینکه راهنما یا شخص دیگر چگونگی دقیق خطاهایمان را بما یاداور شود تا دوباره تکرار اشتباه نکنیم
بتدریج سلامت عقل بما باز می گردد.
در نتیجه اقرار و صحبت با شخص دیگر متوجه می شویم که بما گوش می دهد ، با ما همدردی می کند و همدلی و وجود تجربه یکسان ، مسخره نشدن و مورد قضاوت نبودن تجربه شیرینی است که برای اولین بار وقتی با چهره زشت بیماری اعتیاد خود روبرو می شویم دیگر مسخره نمی شویم و این خویشتن پذیری و فروتنی فرد مقابل بما ارامش و تعلق بیشتر به برنامه و اصول روحانی می دهد .