وب سایت دوازده قدم آشنایی با دوازده قدم بهبودی
ما به تهیه ترازنامه شخصی خود ادامه دادیم و هر گاه در اشتباه بودیم ، سریعا به آن اقرار کردیم.
قدم دهم
ما به تهیه تراز نامه شخصی خود ادامه دادیم و هر گاه در اشتباه بودیم سریعا به ان اقرار کردیم .
زندگی ما از طریق کارکرد نه قدم قبلی بطورچشم گیری تغییر کرده است .
جایگاه اصول روحانی در زندگی و وجود ما گسترده شده است.وترسها وخودخواهیها ورنجشهایمان کمتر شده است.
این تغییر بسیار برای ما واطرافیانمان خوشایند است .اما چون ما بیماری اعتیاد داریم این امکان وجود دارد که
دوباره مثل گذشته شویم. لذا این بهبودی حاصل شده مراقبت خاص ما را می طلبد و این موضوع مهمی است
که نشان میدهد کارکرد قدم دهم یک ضرورت است.وقدم دهم ما را به تکرار
کارهای که در قدمهای چهار تا نه انجام داده ایم وا میدارد .هر چند به شکل کوتاه و خلاصه تر.
1.قدم ده یعنی انضباط در زندگی کردن به سبک برنامهانضباط یعنی علی رغم هر فکر و احساس و شرایطی مسئولیتهات رو در زمان آن انجام بدی و زندگی به سبک برنامه یعنی صبح برنامه ریزی کنی و مسئولیتهات رو در سه بخش کار-خانواده -و بهبودی لیست کنی و به ترتیب اهمیت اولویتبندی کنی و به ترتیب اولویت اقدام به عمل کنی و در پایان روز یک ترازنامه شخصی تهیه کنی از کارهایی که در طول روز انجام دادی و انگیزه ای که پشت اونها بوده
2. قدم ده یعنی خودآگاهی و ارتباط دائمی با خود ما به کمک تراز نامه های مختلف مدام خود را از افکار و احساسات و خواسته ها و نیازهای خود آگاه میکنیم .
ارتباط با خود چیزی بود که در زندگی گذشته ما جای آن خالی بود و یک احساس ناخوشایند تا مدتها محرک رفتارهای مخرب ما میشد.
در این مرحله از مسیر بهبودی برندگان برنامه کسانی هستند که کوچکترین رنجش و حالخرابی را رسیدگی نشده با خود به روز بعد نمی برند
در واقع هر رنجش و حالخرابی به کمک تراز نامه فوری می تونه فرصتی برای خودآگاهی بیشتر و اصلاح باورهای نادرست و رهایی و رشد بیشتر باشه
ترازنامه فوری
1.چه اتفاقی افتاد؟
2.نقش و سهم من چه بود:
چه رفتار نادرستی انجام دادم ؟
چه احساسی به من دست داد؟
چه نقص یا کمبودی باعث این رفتار و احساس من شد؟
چه فکر و باور نادرستی باعث این رفتار و احساس من شد؟
3.چه خسارتی زدم؟
4.خواست خداوند چه بود ؟(باور و احساس و رفتار درست چه بود ؟)
5.چگونه جبران کنم ؟
3.قدم ده یعنی هرجا در اشتباهیم سریعا به آن اقرار میکنیم و این یعنی
یک:ما انسانیم و باید تسلیم شویم که جایزالخطا هستیم
دو :یعنی هرجا در اشتباه بودیم سریعا اقرار و جبران میکنیم و هر لغزشی راترجیحا در سطح فکر و در نطفه خفه میکنیم و باری به دوش نمیگیریم و هرروز سبک بار به سفر بهبودی و رشد روحانی خود ادامه می دهیم
درواقع نمیگذاریم یک اشتباه تبدیل به فعال شدن زنجیره ای از نواقص وبه دنبال آن غیر قابل اداره شدن و آشفتگی شود.
